Ülkeye Geri Gönderme Yasağı (Non-refoulement) İlkesi
Ülkeye Geri Gönderme Yasağı (Non-refoulement) İlkesi
Ülkeye geri gönderme yasağı, uluslararası hukukta yer alan ve sığınmacıların ve mültecilerin korunmasını amaçlayan temel bir ilkedir. Bu ilke, bireylerin zulüm, işkence veya diğer ciddi insan hakları ihlalleri riski altında olan bir ülkeye geri gönderilmemesini garanti eder.
1. Non-refoulement İlkesinin Kökeni:
Bu ilke, 1951 tarihli Mültecilerin Hukuki Statüsüne İlişkin Cenevre Sözleşmesi’nde tanımlanmıştır. Sözleşme, bir mültecinin, zulüm tehlikesi altında olduğu bir ülkeye geri gönderilmemesi gerektiğini belirtir.
2. İlkenin Kapsamı:
Non-refoulement ilkesi, sadece sınır dışı edilme veya deport işlemlerini değil, aynı zamanda geri itme veya geri kabul anlaşmalarını da kapsar. Bu, bir bireyin sınırda, ülkeye giriş yapmadan önce de bu ilkenin koruması altında olduğu anlamına gelir.
3. İstisnalar ve Zorluklar:
Bazı durumlarda, ulusal güvenlik veya kamu düzeni tehlikede olduğunda, non-refoulement ilkesinin uygulanmaması mümkündür. Ancak bu tür istisnaların sınırlı ve özel durumlar için geçerli olması gerekmektedir.
Ülkeye Geri Gönderme Yasağı (Non-refoulement) İlkesi
4. İlkenin Uygulanması:
Birçok ülke, ulusal yasalarında non-refoulement ilkesini benimsemiştir. Ancak, bu ilkenin uygulanmasında ülkeler arasında farklılıklar bulunmaktadır. Uluslararası kuruluşlar ve sivil toplum, ilkenin düzgün bir şekilde uygulanmasını denetler.
5. İlkenin Önemi:
Non-refoulement ilkesi, sığınmacıların ve mültecilerin korunmasının temel taşıdır. Bu ilke, bireylerin hayatını, özgürlüğünü ve güvenliğini koruma altına alır.
Sonuç:
Ülkeye geri gönderme yasağı, uluslararası hukukun temel bir ilkesidir ve sığınmacıların ve mültecilerin korunmasında kritik bir role sahiptir. Bu ilkenin, tüm ülkeler tarafından tam olarak uygulanması, uluslararası topluluğun ortak sorumluluğudur.
Ülkeye Geri Gönderme Yasağı (Non-refoulement) İlkesi
